Antypoślizgowość.

Powierzchnie płytek podłogowych mogą być gładkie lub posiadać powierzchnię strukturalną. Płytki z powierzchnią gładką mogą być stosowane tam gdzie nie występuje podwyższone ryzyko poślizgu. Jednak istnieje wiele miejsc, gdzie zastosowanie płytki antypoślizgowej jest konieczne jak, np. balkony, tarasy, schody, brodziki, baseny itp. Wyróżniamy dwa rodzaje badań przeciwpoślizgowości w butach i na gołą stopę. Badanie antypoślizgowości w skrócie polega na tym, że po pochylającej się płytce o naoliwionej powierzchni porusza się osoba zabezpieczona szelkami w obuwiu określonym w normie. Płytkę pochyla się do momentu utraty poczucia bezpieczeństwa, po czym mierzy się kąt pochylenia. Według uzyskanej wartości klasyfikuje się do odpowiedniej grupy przeciwpoślizgowości oznaczanej parametrem R, i tak:

• R9 – określa się płytki podłogowe o podwyższonym ryzyku poślizgu (kąt 3 – 10^o);
• R10 – płytki o oporze normalnym (kąt 10 – 19^o) – płytki do magazynu, mniejszych kuchni, łazienek, prysznice w domu, korytarze publiczne;
• R11 – płytki charakteryzują się dość dobrym oporem (kąt 19 – 27^o) – przykładem zastosowania są zakłady żywienia zbiorowego jak szkoły, stołówki, sanatoria, pomieszczenia sanitarne czy hale portów lotniczych;
• R12 – wysoki opór (kąt 27 – 35^o) – okładziny ceramiczne do zakładów mięsnych, garmażeryjnych czy cukierniczych;
• R13 – bardzo wysoki opór (kąt > 35^o) – płytki na rzeźnie, ubojnie czy do zakładów rybiarskich.

Badanie antypoślizgowości płytek po których chodzi się boso wygląda tak samo z tą różnicą, że poruszająca się osoba chodzi boso a płytka nie jest naoliwiona lecz polewana wodą. Dzięki tym badaniom wyłoniły się 3 grupy, oznaczane trzema pierwszymi literami alfabetu:

• A – (kąt poślizgu 12 – 18^o) – płytki odpowiednie do przebieralni, brodzików, basenów, itp;
• B – (kąt 18 – 24^o) – do natrysków, basenów, na schody poza obszarem basenu, saumy itp.;
• C – (kąt > 24^o) – płytki odpowiednie na schody prowadzące do wody w basenie, plaża wokół basenu, skośne brzegi basenów, itp.